Տեսանյութը դիտեք ամենավերջում
Ես թույլ չեմ տա, որ իմ երեխաների համար մոր կորուստը լինի «աշխարհում ամեն ինչի» կորուստը։ Իմ օրինակով ուզում եմ ցույց տալ նրանց՝ չափահաս, հասուն մարդուն բնորոշ է վիշտը, նա կարող է որոշ ժամանակ մոռանալ ամեն ինչի մասին և խորասուզվել իր մեջ, բայց հետո միայն ուժ հավաքել և հարմարվել նոր հանգամանքներին։
Թող երեխաները օգտվեն իմ փորձից, թող շրջապատում լինեն ավելի շատ առարկաներ, իրավիճակներ, մարդիկ, քան պետք է այս պահին, թող ազատ բացվեն ու զարգացնեն իրենց կարողությունները։ Եվ իհարկե, նրանց շուրջ տարածությունը պետք է փոխվի բավականաչափ և բավական հաճախ, բայց դեռևս ոչ շատ կտրուկ և ոչ շատ հաճախ:
Ես և Նատալյան մեր երեխաներին օրինակ ենք տվել մեր բնական վարքագծով. կենտրոնացել ենք առօրյա գործերի վրա՝ հատուկ ուշադրություն չդարձնելով դրանց և նկատելով միայն այն ժամանակ, երբ դա պահանջվում էր, և միայն անհրաժեշտության դեպքում։
Երբ կինը աշխատում էր տան շուրջը, Ամալիային թույլ էր տալիս մասնակցել մաքրությանը այնքան, որքան ցանկանում էր աղջիկը՝ փոքր ավելով ավլել հատակը, սրբել փոշին կամ, բարձրանալով աթոռի վրա, լվանալ սպասքը։
Դեռևս Թուրքիայում Ամալիան, որն ինքը երեխա էր, խնամում էր իր կրտսեր եղբայրներին՝ մորը օգնելու համար: Եվ հիմա ես համոզված եմ, որ նա դա անում է ոչ թե պարտավորությունից դրդված, այլ սիրով, չմոռանալով մանկության խաղերի կամ դպրոցական առաջադրանքների մասին։ Ես նույնիսկ կարծում եմ, որ փոքրիկների հանդեպ հոգատարությունը և դրա համար անհրաժեշտ անսահման համբերությունն ու սերը բնորոշ են յուրաքանչյուր երեխայի,
Իմ պահվածքով ես կցանկանայի երեխաների մեջ ձևավորել շրջապատող աշխարհի նկատմամբ վերաբերմունքի մոդել, աննկատ, բայց հետևողականորեն նրանց մեջ դնել այն չափանիշները, որոնցով նրանք հավասար կլինեն, նորմեր, նմուշներ:
Հարգելի Լյուդմիլա! Ես ինձ մխիթարում եմ այն հույսով, որ իմ բացահայտումներն անտարբեր չեն քո հանդեպ։ Հավատում եմ, որ դու՝ նրբանկատ ու նրբանկատ մարդ, ինձնից չես նեղանա և այս նամակը կկարդաս մինչև վերջ։ Եթե ասելիք ունեք, սիրով կլսեմ ձեզ։ Հարգանքներով՝ քո Վարդան։