Տեսանյութը դիտեք ամենավերջում
«Սովածի տեսքը սարսափելի է, հատկապես դժվար է նայել երեխաներին, ովքեր մեծ մասամբ ծնողներ չունեն։ Այս վայրերում պակասը բացարձակապես ամեն ինչ է։ Սնունդը քիչ է, մանուֆակտուրա չկա, յուրաքանչյուր երեխա կամ մեծահասակ սպիտակեղեն ունի մեկ փոփոխություն, ճարպ չկա (և ավելի վատ՝ թաթարները սովից մեռնում են և հրաժարվում են խոզի միս ուտելուց)։
Բացարձակապես չկա օճառ, որը նպաստում է համաճարակների զարգացմանը։ Նույն անկողնու վրա և նույն վերմակի տակ պառկած են յոթ երեխաներ, որոնք միմյանցից վարակվում են հիվանդություններով, կեղտոտվում իրարից աթոռակով։ Անկողնային սպիտակեղեն բացարձակապես չկա, մի քանի երեխա մաքրվում է մեկ բարուրով (տոպրակից)։
Հարցին՝ երեխաների ապաքինման հույս կա՞, ինձ ասացին, որ լավ կլինի, որ նրանց մնա 50 տոկոս, քանի որ երեխաներին պետք է օրական առնվազն չորս անգամ կերակրել.
Հիշու՞մ եք Արմավիրում մեր վերջին երեկոն, երբ Ամալիան ամուսնու և երեխաների հետ եկել էր մեզ հրաժեշտ տալու։ Երբ մտածում եմ, որ մեր եղբոր որդիները կարող էին լինել այն դժբախտների տեղում, որոնց մասին գրում է Սորոկինը, ոտքերս տեղի են տալիս։
Հիշու՞մ եք, թե ինչպես այդ ժամանակ Բուզանդը ինչ-որ կրքոտ պոռթկումով բացականչեց. «Մենք միշտ ձեզ հետ ենք լինելու։ Դուք ոչնչից չեք զրկվի, մենք ձեզ կօգնենք, իսկ հետո մեր եղբոր որդիներին կդարձնենք մեր ժառանգները» ։
Համեմատելով մեր հարմարավետ կյանքը Շվեյցարիայում, իսկ քոնը՝ Ամերիկայում, Ամալիայի ու նրա երեխաների կրածի հետ, ես միշտ մտածում եմ նրանց հանդեպ ունեցած մեր չվերադարձված պարտքի մասին։
Նրանց օգնելու այլ իրական ուղիներ չտեսնելով՝ Պապը Ամալիային առաջարկեց մտածել Հայաստան տեղափոխվելու մասին, որտեղ Հայաստանի կառավարության հրավերով Ռուսաստանից տեղափոխվել էին արդեն հայտնի Մարտիրոս Սարյանը և Ալեքսանդր Թամանյանը։ Նրա խոսքով՝ նմանատիպ հրավեր է ստացել Ալեքսանդր Սպենդիարովը։ Գրկեմ քեզ. Օլգա.