Տեսանյութը դիտեք ամենավերջում
Նոյեմբերի մի ցրտաշունչ առավոտ Վարդանն ու Նատալյան գնացին կայարան և գնեցին դեպի ռուս-թուրքական սահման գնացող բեմի տոմսեր։ Այդ ժամանակ, դեսպանի խորհրդով, Վարդանը բեղեր էր աճեցրել և արտաքուստ նմանվել էր հարգարժան թուրք գործարարի։
Ռետինե անվադողերով պատված և օդով լցված բեմի անիվները մեղմացնում էին ճանապարհի ցնցումները, այնպես որ ութ ուղևորի համար ճանապարհորդությունն անցավ բավականին հարմարավետ պայմաններում։
Տեսանյութը դիտեք ամենավերջում
Կարս տանող ճանապարհը գեղատեսիլ էր։ Նրա մի հատվածը ձգվում էր գետի երկայնքով, որի անունը Վարդանը չգիտեր։ Նոյեմբերի վերջին աշունը գրեթե իր տեղը զիջեց ձմռանը։ Մերկ ծառերը կանգնած էին ջրի մոտ։ Նրանց կոճղերի ստվերները օրորվում էին ալիքների վրա, և թվում էր, թե բարակ գագաթները այժմ ցայտում են ջրի տակից, հետո նորից թաքնվում։
Այս անանուն գետի ափերի մոտ ջուրը բաց կանաչ էր, քանի որ արևի շողերը թափանցում էին մինչև հատակը, իսկ մի փոքր ավելի խորության վրա կապույտ էր, ինչպես երկինքը արտացոլվում էր դրա մեջ։
Անանուն գետից թեքվելով՝ ճանապարհը ձգվում էր կիրճի միջով և կտրուկ շրջադարձերով պտտվում լեռների ու բլուրների միջով։ Ճամփեզրի բլրի վրա գտնվող հայկական եկեղեցու ավերակները փայլատակեցին բեմի պատուհանից։
Ճանապարհի մի կողմում, հետո մյուս կողմում հանդիպեցին միայնակ մինարեթներ։ Ճանապարհին քաղաքային կայարաններում ուղեւորները դուրս էին գալիս ոտքերը երկարելու և թեյ խմելու։
Ի վերջո, չորրորդ օրն անցնելով Ռուսաստանի հետ սահմանին գտնվող թուրքական վերջին դիրքը, երեկոյան ամուսինները հասան Կարս և տեղավորվեցին կայարանի հյուրանոցում։
Վարդանը համաձայնեց մի տաքսի վարորդի հետ, որը նիրհում էր դարպասի մոտ, և նա վաղ առավոտյան նրանց քշեց դեպի Անի՝ Կարսից հիսուն մղոն հեռավորության վրա։