Ստյոպա Սաֆարյանը գրում է. Մի բան հաշվի առնենք. եթե Ռուսաստանը տեսանելիորեն գնում է մոբիլիզացիայի, սպшռնում իր «նորընծա» տարածքներին հարվածելու դեպքում միջուկային կամ այլ զանգվածային ոչնչացման զ ենք կիրառելով, նա այդ հարվածի կապակցությամբ դիմելու է նաև ՀԱՊԿ-ին’ կոլեկտիվ պաշտպանության համար։ Հետևաբար երկու առանցքային հարց է ծագում’
Կատակի պահ չէ, իրավիճակը լուրջ է ու պшտերազմ գնալու հեռանկարը միայն Ռուսաստանում ապրող հայերի համար չէ
- ինչպես են ՀԱՊԿ անդամ պետությունները դիրքավորվելու Դոնեցկի, Լուգանսկի, Խերսոնի հանրաքվեների նկատմամբ? Ճանաչելու են դրանք, թե ոչ? Խոսքը վերաբերում է նաև Երևանին, ով նախկինից ունի դիրքորոշում’ «չենք ճանաչում ոչինչ այն հիմնավորմամբ, ինչ հիմնավորմամբ չենք ճանաչել Արցախը»… Այն այստեղ էլ աշխատող մոտեցում է, 2. Ինչպես ենք արձագանքում, երբ Ռուսաստանը հարցը մտցնում է ՀԱՊԿ? Մինչ այդ մնում ենք այդ կառույցում ու մխրճվում գլոբալ պ ատերազմի մեջ, թե լքում ենք այն?
Կատակի պահ չէ, իրավիճակը լուրջ է ու պшտերազմ գնալու հեռանկարը միայն Ռուսաստանում ապրող հայերի համար չէ
Կատակի պահ չէ, իրավիճակը լուրջ է ու պшտերազմ գնալու հեռանկարը միայն Ռուսաստանում ապրող հայերի համար չէ…